De jongen waarop ik de voorbije twee dagen smoorverliefd werd is zonet overleden. Ik heb nog niet besloten wat ik nu eigenlijk het ergste vind. Het feit dat Augustus in een voor mij onbereikbare, fictieve wereld leeft (of beter: leefde) of dat hij zelfs in dat parallelle, door John Green geschapen universum zijn achtiende verjaardag niet heeft mogen halen.
En hoe verwerk je in godsnaam de dood van iemand die je niet in eigen persoon kent… Hoewel, tijdens het lezen had ik wel het gevoel dat ik hem kende. Gus was alles wat ik al altijd had gehoopt tegen te komen in een jongen.
Iedereen die het boek Een weeffout in onze sterren van John Green nog niet heeft gelezen zou ik bij deze graag aansporen om het boek zo snel mogelijk aan te schaffen en van de heerlijk geschreven woordenreeksen van Green te genieten.
Tijdens het verhaal was er een zin die me even bezig hield. 'Verdriet verandert je niet, het onthult je'. Toen besefte ik dat ikzelf totaal niet de persoon ben die oh zo graag wil zijn. Zelfs mijn niet inthulde persoonlijkheid, de rol die ik elke dag speel vanaf het moment dat ik opsta en mijn beschermende masker opzet dat iedereen op een veilige afstand houdt van mijn onthulde, pure zelf.
Helaas vrees ik dat je je onthulde zelf niet kan veranderen… Hij/Zij wordt gevormd door je ervaringen, gevoelens, gedachten,… Je masker daarentegen kan je wel aanpassen en vervormen tot het masker dat je eigenlijk wil. Maar zelfs dat masker wordt beīnvloed door je onthulde zelf. Aanvaarden lijkt mij het beste dat je kan doen.
Aan alle onzekere mensen op deze aarde die om een onbekende reden mijn blog lezen zou ik graag zeggen: Niet iedereen moet jou leuk vinden, alleen jijzelf. Dus hou je niet bezig met het plezieren van anderen. Je bent te nemen of te laten en perfect zoals je bent. En ergens op deze wereld zal wel iemand rondlopen die er net zo over denkt en die je wereld met plezier op zijn kop zet.
Veel liefde,
Zoë Milano
